နည္းနည္းပ်င္းတဲ့အခါ
စုန္စီးေနတဲ့ခရီးအတိုင္း
အႀကံဳလိုက္သြားရတာမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။
ကံေႂကြးသက္သက္နဲ႔ပဲ
တလွမ္းခ်င္းလွမ္းၾကရတယ္။
သံမဏိေတြေတာင္
အရည္ေပ်ာ္မတတ္
ဆူေဝေလာင္က်ြမ္းတယ္။
ကုပ္ယူထားၾကတဲ့
အင္အားကို
ပရမ္းပတာ
စကားနဲ႔ပဲ အံုဖြဲ႕ပစ္လိုက္ေရာ။
အပ်င္းနည္းနည္းႀကီးတယ္။
အားထုတ္မႈနည္းတယ္။
လက္သီးဆုပ္ၿပီး
လက္ညိဳွးထိုးတယ္။
ကိုယ္ယဉ္ထားတဲ့
စိတ္ကူးေလး
ရိုင္းသြားမွာကို
စိုး႐ြံ႕တယ္။
ေလတိုက္တာေလာက္မွာတင္
အခါခါၿပိဳလဲေတာ့လည္း
. . .
မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္မွာ
အဝတ္နက္စည္းၿပီး
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့
ခဲလံုးကို
အားကုန္လႊဲ
... ပစ္လိုက္တယ္။
အေဝးႀကီးကလာရတယ္။
ေနမိုးေဝ
9.4.2016
No comments:
Post a Comment